همین سال گذشته بود که آکادمی اسکار برای انیمیشن بزرگسالان «Apollo 10½: A Space Age Childhood» (Apollo 10½: A Space Age Childhood) ساخته ریچارد لینکلیتر آن را به دلیل فرمت روایی آن اصلاً برای گروه انیمیشن مناسب ندانست. . (که البته با نامه نگاری و شکایت از لینکلیتر که سابقه طولانی در ساخت انیمیشن بزرگسالان دارد، حل شد.) البته جایزه بهترین انیمیشن به پینوکیو گیلرمو دل تورو تعلق گرفت که یکی از فیلم های خوب این فیلم بود. سال گذشته و شایسته اسکار است. او به آنچه رسید داشت.

فیلم‌های انیمیشن از لحاظ تاریخی در این تله قرار گرفته‌اند که فقط برای کودکان برچسب‌گذاری شده‌اند. با شرکت هایی مانند دیزنی و برادران وارنر که برای یک قرن انیمیشن های کوتاه و بلند کودکانه تولید می کنند، به راحتی می توان فهمید که چرا بسیاری بر این باورند که انیمیشن فقط برای کودکان ساخته شده است. با این حال، برخی از شگفت‌انگیزترین و هنرمندانه‌ترین فیلم‌های انیمیشن منحصراً برای مخاطبان بزرگسال ساخته می‌شوند. بسیاری از انیمه های ساخته شده در پنجاه سال اخیر قطعا برای تماشای کودکان مناسب نیستند.

فیلم های استاپ موشن وجود دارند که به موضوعات بزرگسالی می پردازند که کودکان نمی توانند آن ها را درک کنند. یا فیلم هایی که سبک های مختلف هنری مانند رنگ روغن، آبرنگ یا زغال را امتحان می کنند، فضایی را ایجاد می کنند که هرگز با یک فیلم اکشن زنده به مخاطب منتقل نمی شود. این بزرگسالان هستند که مهارت‌های تفکر انتقادی برای تفسیر و درک استعاره‌ها و تشبیه‌هایی را دارند که فقط در انیمیشن می‌توان از آنها استفاده کرد و به همین دلیل است که بزرگسالان شایسته فیلم‌های بلند انیمیشن بیشتری هستند.